تجزیه سه فرض رایج استراتژی های ابری

فضای ابری در همه جا وجود دارد: طبق گزارش گارتنر، پیش‌بینی می‌شود که هزینه‌های خدمات ابری عمومی در سال ۲۰۲۱ به ۳۹۶ میلیارد دلار برسد و در سال ۲۰۲۲ با ۲۱.۷ درصد افزایش به ۴۸۲ میلیارد دلار برسد. کمتر از 17 درصد در سال 2021.

اما شرکت ها تا چه اندازه مزایای بالقوه ابر – و محدودیت های احتمالی – را هنگام مهاجرت درک می کنند؟ در یک چشم‌انداز پیچیده و در حال تحول، پیشنهادات فعلی بازیکنان ابری بزرگ ممکن است ترکیب مهمی از انعطاف‌پذیری و کنترل را که سازمان‌های امروزی انتظار دارند را ممکن نسازد. در عین حال، تعداد برنامه های کاربردی تجاری که از آنها استفاده می کنند در همه بخش ها در حال افزایش است زیرا شرکت ها در مسیر تحول دیجیتال قدم می گذارند.

این بدان معناست که سازمان‌ها ممکن است نیاز به بازنگری و ارزیابی مجدد مفروضات رایج در مورد استراتژی ابری داشته باشند و همچنین در برخی از تصمیمات سرمایه‌گذاری خود تجدید نظر کنند. به عنوان مثال، شرکت ها به طور فزاینده ای نمی خواهند به نرم افزار یک شرکت وابسته باشند و به طور فزاینده ای از نرم افزار منبع باز استفاده می کنند. تعداد فزاینده‌ای از خدمات نرم‌افزار ابری با تخصص منبع باز، جایگزین‌های رقابتی برای پورتفولیوهای اختصاصی شرکت‌های زیرساخت ابری عمومی ارائه می‌دهند.

در نتیجه، شکل خدمات ابری – و مسائلی که سازمان ها باید در نظر بگیرند – در حال تغییر هستند. در اینجا به مفروضات کلی در مورد استراتژی ابر و آنچه شرکت ها باید برای استفاده کامل از ابر در نظر بگیرند، می پردازیم.

فرض: مهاجرت به ابر هزینه ها را کاهش می دهد و امنیت را افزایش می دهد

دو مورد از دلایل اصلی به نفع مهاجرت به فضای ابری، توانایی کاهش هزینه‌های کلی فناوری اطلاعات و استفاده از کنترل‌های امنیتی بهتر است. در حالی که صرفه جویی در هزینه ها امکان پذیر است، در بسیاری از موارد کسب و کارها برای راحتی هزینه های اضافی پرداخت می کنند و هزینه ها ممکن است انباشته شود. به عنوان مثال، سرویس‌های ابری خارج از جعبه معمولاً گران‌تر از زیرساخت‌های خود میزبانی می‌شوند که مانند زیرساخت‌های فناوری اطلاعات قدیمی مدیریت شوند. در فضای ابری، شرکت‌ها برای انعطاف‌پذیری برای استقرار، عدم تدارک و مقیاس‌بندی سریع پرداخت می‌کنند و توانایی استفاده از این انعطاف‌پذیری را برای کاهش هزینه‌ها دارند.

این منجر به بازگشت ابری شده است: در سال 2019، IDC پیش‌بینی کرد که تا 50 درصد از حجم کاری ابر عمومی به زیرساخت‌های داخلی یا ابر خصوصی بازگردانده می‌شود تا از بهترین گزینه برای بارهای کاری خاص استفاده شود.

از نظر امنیت، ابر می‌تواند کنترل‌های پیچیده‌تری داشته باشد که اجرای آن‌ها آسان‌تر از زیرساخت‌های داخلی است. با این حال، ماهیت غیرمتمرکز ابر عمومی می‌تواند وضعیت امنیتی پیچیده‌تری ایجاد کند که ممکن است شرکت کنترل کافی روی آن نداشته باشد. یک نظرسنجی اخیر IDC نشان داد که تقریباً هر شرکتی با نوعی از نقض داده های ابری مواجه شده است. این بدان معنی است که شرکت ها باید اهداف محیط امنیت فناوری اطلاعات خود را در هر منطقه از پشته ابری در نظر بگیرند و ارزیابی کنند.

فرض: چسبیدن به یک ارائه دهنده ابر برای تجارت بهترین است

اگرچه ممکن است راحت باشد، بسیاری از سازمان‌های سطح سازمانی متوجه می‌شوند که مدل جعبه استاندارد یک ارائه‌دهنده ابر بزرگ، الزامات انعطاف‌پذیری آنها را برآورده نمی‌کند. سازمان‌های IT مطالبه‌گر می‌توانند راه‌هایی برای بهینه‌سازی هزینه‌ها و زمان برای بازاریابی با جابجایی انعطاف‌پذیر حجم کاری بین ارائه‌دهندگان ابری و بین ابر و داخلی پیدا کنند.

همچنین درک این نکته مهم است که «ارائه‌دهندگان ابر» به سه ارائه‌دهنده اصلی زیرساخت‌های ابری محدود نمی‌شوند – با گذشت زمان، تعداد بیشتری از ISV‌ها خودشان به ارائه‌دهندگان ابری تبدیل می‌شوند. به عنوان مثال، یک کاربر پایگاه داده پیشرفته می‌تواند به عملکرد بالا، رفتار پیچیده و پیکربندی‌های پیشرفته‌ای که در پیشنهادات مدیریت‌شده ارائه‌دهنده ابر موجود نیستند، تکیه کند. بعلاوه، اگر این کاربر پایگاه داده پیشرفته از یک پایگاه داده منبع باز مانند PostgreSQL استفاده می کند، احتمالاً می خواهند که آن ناحیه از پشته خود به جای یک شرکت زیرساخت که صدها مورد را مدیریت می کند، توسط ارائه دهنده ای ارائه شود که در هسته آن یک شرکت پایگاه داده است. سایر برنامه ها و خدمات به لطف گرایش به جداسازی سرویس های ابری، شرکت ها اکنون می توانند کنترل بیشتری بر ارائه پایگاه داده خود در فضای ابری به دست آورند.

در حالی که معماری‌های ترکیبی می‌توانند هزینه‌ها را کاهش داده و انعطاف‌پذیری را افزایش دهند، ماهیت داده‌محور سازمان‌ها امروزه چالش‌های بیشتری را به همراه دارد. انتقال داده‌ها و پایگاه‌های داده دشوار و زمان‌بر است، و به‌ویژه دور شدن از خدمات داده ابری اختصاصی برای انتقال داده‌ها دشوار است. کنار کشیدن. ارائه‌دهندگان مستقل ابری می‌توانند با جداسازی خدمات ارائه‌دهنده ابری، که آزادی و انعطاف‌پذیری را که رویکرد ابراگنوستیک ارائه می‌دهد، صرفه‌جویی در هزینه را انجام دهند.

فرض: ابر منظره بالغی است که تغییر نخواهد کرد

فضای ابری یکی از سریع‌ترین حوزه‌های در حال رشد هزینه‌های فناوری اطلاعات در سراسر صنایع است. اما در حالی که مطالعات نشان می دهد که 92 درصد از محیط های IT در حال حاضر حداقل تا حدی در فضای ابری هستند، معرفی ابر سازمانی هنوز در آغاز یک تحول عمیق برای همه شرکت ها است. به دور از یک چشم انداز بالغ و ایستا، فناوری ابر دائما در حال تکامل است.

یک تغییر عمده فناوری در ابر در دهه گذشته کاهش چشمگیر مداوم در هزینه توان محاسباتی و زیرساخت بوده است. توسعه ابزارهای توسعه و استفاده از زبان های برنامه نویسی نیز آسان تر شده است، که این امکان را به ابزارهای توسعه داده است تا از مسئولیت انحصاری متخصصان فناوری اطلاعات خارج شده و به بقیه شرکت گسترش یابد.

از آنجایی که شرکت‌ها نهایتاً به دست آوردن مجدد کنترل راحتی یک ابر عمومی واحد را در اولویت قرار می‌دهند، تخصص فنی ابر در سراسر ارائه‌دهندگان خدمات مختلف در مناطق مختلف گسترش یافته است. این ارائه دهندگان زمانی که نوبت به ایجاد یک سرویس ابری می شود – مانند پایگاه داده به عنوان سرویس – که از زیرساخت ابر عمومی جدا شده است و تعریف سرویس مدیریت شده را تغییر می دهد، بیشتر و بیشتر خلاق می شوند.

تکامل ابر: یک عمل متعادل کننده

در حالی که رشد باورنکردنی و مقدار زیادی انرژی و بحث در مورد ابر در جریان است، ابر هنوز نسبتاً در مراحل اولیه توسعه قرار دارد. آنچه با ظهور سازمان‌ها از مراحل اولیه پذیرش ابر تغییر می‌کند این است که سازمان‌ها می‌خواهند کنترل بیشتری را به‌جای اینکه به یک ارائه‌دهنده ابری وابسته باشند، دوباره به دست آورند. این منجر به یک رویکرد چند ابری می شود که شامل تحویل پویاتر بین ابرهای محلی و عمومی سنتی می شود: بر اساس مطالعه گارتنر در سال 2020 درباره رفتار خرید کاربر نهایی ابری، 76 درصد از پاسخ دهندگان گفتند که از بیش از یک ارائه دهنده ابر استفاده کرده اند.

فروشندگان نرم افزار مستقل جدید وارد این چشم انداز در حال تحول می شوند و شکل خدمات مدیریت شده را برای برآورده کردن نیازهای مشتری تغییر می دهند و تخصص بیشتری در حوزه های ابری خاص و پلت فرم های منبع باز ارائه می دهند. همانطور که خدمات ابری این فرآیند جداسازی را طی می‌کنند و از معماری یکپارچه دور می‌شوند، تلاش‌ها برای استراتژی ابری در نهایت به یک عمل متعادل کننده بین کنترل و راحتی تبدیل می‌شوند. شرکت ها باید به طور استراتژیک در نظر بگیرند که کدام خدمات باید توسط ارائه دهندگان ابر بزرگ استفاده شود و ارائه دهندگان مستقل ابری با تخصص لازم چه خدماتی را می توانند ارائه دهند.

این مقاله توسط Insights، بخش محتوای سفارشی MIT Technology Review تهیه شده است. این توسط تحریریه مجله MIT Technology Review نوشته نشده است.