سردار مصطفی آجرلو ماهیتی دوگانه دارد. یک بخش از آن مربوط به موضوعات، غغل و تفکر نظامی است که پیشتر و خودش بارها در مقاطع مختلف گریزی به آن زده است. دیگر بخشش که بیشتر هدف این مطلب است، مربوط به ماهیت ورزشی اوست. او یکی از مدیران ورزشی در حوزه مدیریت فوتبال در ایران است. درست است که گهگاهی تفکرات نظامی را به حوزه مدیریت فوتبال وارد کرده، ولی آنقدر در مقاطع مختلف و در تیم های متفاوت ایفای نقش کرده است که بشود نامش را در فهرست یکی از مدیران ورزشی باتجربه در این چهار دهه اخیر گنجاند. مدیریت او آنقدر چشمها را گرفته که احسان حاجصفی، کاپیتان تیم ملی ایران را وادار می کند بین علی کریمی و سردار آجرلو، به گزینه دوم رأی داده و او را شایسته تر از علی کریمی برای تصدی پست ریاست فدراسیون فوتبال ایران بداند.
اصلاً از موارد قدیمی گذگذته، می توانم به صدرنشینی این روزهای استقلال در لیگ برتر ایران گرتر ایران گریزی زد و بیش از 90درصدش را به پای همین سردار آرآرلو نوشت. او از روزی که مدیریت این باغ پرحاشیه را به دست گرفته، آرامش را به این مجموعه اضافه مرده و بهانهای دست کادر فنی و بازیکنان نمی دهد است; حواشی جمع شده، حقوق پرداخت شده، زیرساخت ها در حال بهبود است و از طرفی کارای تیم های بای های باغ در نظر گرفته شده است. همچنین می توانم او را برای زندهکردن پول باگگاها از تبلیغات محیطی را هم در زمینه کارهای بیبدیل توصیف کرد.
حال چگونه است که سردار آجرلو، با چنین رزوم در دو هیبت مختلف، به ناگاه به رنگ قرمز رنگ نشان می دهد و بسان نوجوانی که هیجان بر او مستولی شده است، با حرکت پوپولیستی، با میکروفون یک خانم خبرنگار خانم برخوردی عجیب می کند. موضوع مربوط به دو روز پیش است که سردار تصمیم می گیرد در جمع خبرنگاران از اتفاقات رخ داده در باشگاهش بهویژه درباره موضوعاتی مانند سربازیرفتن بازیکنان استقلال حرف بزند و گلایه کند. پیش از شروع، اما او لوگوی میکروفون یکی از خبرنگاران را به دلیل رنگ قرمز است، درمی‌آورد و به گوشهای دیگر می‌گذارد! خبرنگار خانم هم بدون درنگ، تعجب از رفتار سردار آجرلو را مطرح کرده و با یک جمله، کلیت کار استقلال را زیر سوال میبرد: «این چه کار زشتی است، سردار؟».
حالا می‌شود همان سؤال را دوباره تکرار کرد: واقعاً این چه کار زشتی است؟سر؟ مصطفی آجرلو، مدیر یک یا دو روزه ورزش ایران نیست که نمی تواند هیجانش را کنترل کند، ولی چه اتفاقی افتاده است که مدیری مانند سردار آجرلو رو به حرکات پوپولیسی می آورد به این امید که خوشایند هواداران استقلال شود؟ آیا او وارد چرخه های اتفاقات فضایی می شود و احساس می کند بعد از قریب به 40 سال فعالیت در حوزه های مختلف، آنطور که باید و شاید دیده نشده است؟ سردار آرآرلو آنقدر مخاطبان فوتبال را با این حرکت شوکه کرده که به یقین بخشی از هواداران استقلال هم از چنین رفتاری ناخرسند باشند.
هر چند او را دیگر مدیرانی که از نظر پشیمانی کرده و بابت این حرکت عذرخواهی کرده است، از کنار چنین رفتاری به این آسانی نمی‌گذرد. او مدیری است که علی کریمی را در حاشیه تمرین به دلیل تظاهر به روزهخواری از باشگاه اخراج می کند، ولی بعدها در حمایت از حجاب امروز هواداران زن باشگاه استقلال صحبت می کند و آنها را دختران خودش، شبیه به دختران مسئولین توصیف می کند. سردار نشان داده است از مدیریت سختگیر دیروزی عبور کرده و تا حدودی نرم و امروزی شده است، ولی در کنار هیچکدام از آن رفتارهایش، نشانهای از پوپولیسیت دیده نشده است و عقایدش را بروز و بیان کرده است.
این همان نکته‌ای است که حرکت را برجسته می‌کند و جلوه می‌دهد. آجرلو در شرایط بهتازگی به مجموعه رنگ های قرمز رنگ پیدا کرده است که قریب سال پیش در کارزار انتخاباتی یک فدراسیون فوتبال، به کندی حاضر شده بود و می خواست بر نشستن قدرت در این بشود. با چنین تفکری که اخیرا نشان داده شده است، آیا سردار آآرلو قرار بود همه چیز را در فوتبال ایران آبی ببیند؟ اصلاً همین روزها شایعه درباره خداحافظیاش از استقلال در انتهای فصل و تلاش برای نشستن بر روی صندلی ریاست فدراسیون موقت فوتبال که با عزل عزیزی‌خادم، دوباره در تصمیم گیری گرفته شده، مطرح شده است؟ چگونه می شود که او با حرکت پوپولیسی پینده احتمالیاش در فدراسیون فوتبرایران و تبدیل به مرد شماره یک شدن را هم به خطر انداخته است؟ یک لوگوی قرمز، ارزشش را داشت، آقای سردار؟
