[ad_1]
عباس عبدی در اعتماد: در عرصه سیاست ایران شاهد وضعیتی هستیم که برخی از روزنامه‌های میداندار هستند که گفته‌اند و رفتارشان در ابتذال نوشته شده و نمونه‌ای نیست.
در حقیقت در حال تجربه یک سقوط کامل در سطح کنش و گفتار سیاسی هستیم به طوری که شنیدن برخی نظرات و دیدن برخی رفتارهای این حوزه، مهوع و چند آوار است.
در ابتدا به نظر می رسد که شاید شبکه های اجتماعی ناشی از این وضعیت هستند، ولی به گمانم این شبکه بیش از آن علت اصلی هستند، عامل تشدید کننده هستند. این روند از سال 1384 آغاز شد. زمانی که شبکه‌های اجتماعی وجود خارجی نداشتند یا خیلی محدود در . شاید پیش از آن، رسانه رسمی از نظارت‌پذیری را داشت. هر کس و هر مقامی نمی‌توانم هر پرت و پلایی بگو راید.
آوردن نیروهای حاشیه ای به بطن سیاست، فرهنگ و ذهنیتی مخدوش و مبتذلی را رواج داد که یا خنده یا کینه و نفرت میشد. انگیزه کسب و بقای در قدرت به هر قیمتی این روند را تقویت کرد.
درآمدهای کلان نفتی که برخی سالانه سر به یکد دلار میزد، باعث خطرناک شدن این نوع ابتذال سیاسی بسیار برجسته یا برای همیشه نمی شود.
نکته مهم این بود که ادبیات مبتذل نیز از همین مقطع سیاست شد. دیگرانی که قبلا با این ادبیات بیگانه بودند، نان نیز کمابیش به این ادبیات آلوده شدند. منافع و پیروزیهای کوتاهمدت، آنها را از دیدن عوارض بلندمدت آن انحراف ناتوان کرد. اخلاقیات سیاسی چنان نزول کرد که کمتر کسی رغبت در این میدان را مید. این وضعیت فقط به فعالان سیاست رسمی محدود شده است، بلکه به نوعی ویژگی های خود را نزد مخالفان سیاسی نیز بازتولید و کمابیش و به قول مرحوم مظفرالدینشاه، کند هم چیزمان به همه چیزمان میآید.
ناخواسته باشد. می توانید امتحان کنید، یک متن انتقادی منطقی و خوب و آموزنده را بنویسید یا باز نشر کنید، سپس همان موضوع را در قالب یک متن بیربط و دروغ همراه با یک توهین و بیادبی بنویسید. دید که دومی بسیار بیشتر دیده خواهد شد، حتی ار به ظاهر با آن مخر
رواج و ارزشمند شدن دیپلماسی یا سیاست عمومی به معنای دیده شدن به هر قیمتی و روی آنتن بودن نتیجه ای جز ابتذال نیست. دیگر مهم نیست که چه می‌گویی، مهم این است که شوی دیده شود. می گویند حاتم طایی چون به بخشندگی مشهور شد، برادرش نیز درد شهرت پیدا کرد، ولی به جای اینکه بخشندگی یا عمل نیک دیگری را پیشه کند، در آب زمزم مبتلا شد تا از این طریق مشهور شود که شد!
سیاست عمومی دقیقا همین است. شهرت و روی آنتن به هر قیمتی، برای تامین خیر عمومی اولویت پیدا می‌ک. سیاست در ایران اکنون به کنشی برای تامین و رسیدن به خیر عمومی تعریف ـمشی. شخصیت شخصی و بالا رفتن از نردبان قدرت به هر قیمتی، حرف اول و آخر را مید. یکی از دلایلی که در ایران گفتوگوی سیاسی نیز ککل نمی گیرد این است که پایه مشترک معطوف به خیر عمومی وجود ندارد. بنابراین به تفاهم درباره مسائل عمومی غیرممکن می شود، چون بازی قدرت صفر و یک تعریف می شود.
[ad_2]
