[ad_1]
استفانی گلینسکی، عکاس خبری گاردین از ککوری آسیب ککیده و خسته، با آینده مبه با گسترش بیکاری و فقر و محو شدن خاطرات آواادی ها گگارش می دهد.
به گگارش فرارو، آدرنالین ماه آگوست ممکن است از بین رفته باشد، اما خاطرات دلخراش محو نشده اند. شش ماه زمان تصرف کابل توسط طالبان میگذرد، اشرف میگذردیس جمهور وقت این ککور و کابینهاش فرار کردند و هزاران نفر وحشتزده به فرودگاه هجوم آوردند.
تغییر سریع حکومت افغانستان که پیش از این تحت تثثیر چهار دهه جنگ خود قرار گرفته است، اثری از بر جای گذاشته است که پردازش آن زمان زیادی طول خواهد کشید. از آنجایی که طالبان به آرامی دولت خود را روی کار می آورند، بسیاری از افغانها احساس گمراهی و سردرگمی می کنند. با وجود آینده نامشخص، چند جایگگین کمی جز جستوجوی جستوجوی جدید در خارج از ککور میبینند که به جمعیت بیش از 5 میلیون نفری در سراسر جهان اضافه می شود.
برخی از کسانی که تصمیم به ماندن دارند، یا گزینه هایی برای خروج نمی توانند، می گویند که باید به طالبان فرصت بدهند، اگر این در سطح بین المللی حتی به رسمیت گروه شناخته نشده باشد. به هر حال مخالفت به اندازه کافی وجود ندارد و جنگجویان طالبان حتی در دورافتاده ترین دره های پنجشیر، جایی که آخرین نبردهای مقاومت در آن جریان داشت، مستقر شده اند.
ضیاءالرحمن، یک طالب 21 ساله مستقر در ولایت لوگر افغایستان گفت: «اگر باید به جنگ ادامه میدهیم، خسته نیستیم». مبارزان مقاومت، ه در پنجشیر و چه در ولایت جوزجان که تحت تسلط ازبکستان است، همین را میگویند.
استفانی گلینسکی میگوید: در سه سال و نیم گذاشته که در اینجا به عنوان خبرنگار زندگی و کار کرده ام، از اکثر استانهای افغانستان دیدن کرده ام. از زمان تسلط طالبان، من موفق شدم دوباره به تعداد زیادی برگردم تا در مورد اینکه مردم در سراسر کشور 40 میلیونی چگونه حاکمان جدید خود را درک کنند، بیشتر بدانم.
طالبان با خبرنگاران خارجی در کنار میآیند، امتیازی که به همه خبرنگاران افغان داده نشده است. ضرب و شتم، دفع و ارعاب قرار گرفته اند و از آن زمان یا ککور را ترک کرده اند و یا سعی در خروج از آن دارند.
داده ها تیره و تار هستند: هفته گذشته جو باید اعلام کرد که 3.5 میلیارد دلار از بودجه مسدود شده افغانستان – از جمله پس انداز خصوصی مردم عادی افغان – بین قربانیان 11 سپتامبر توزیع خواهد شد، حتی اگر یک افغان در این کار دست نداشته باشد.
سازمان ملل میگوید که از زمان تسلط طالبان، کمتر از نیم میلیون شغل افغان را از دست داده و تخمین میزند که تا اوسط سال، 97 درصد مردم زیر خط فقر زندگی میکنند. اکثر کمک‌های توسعه‌ای – که حدود 80 درصد از هزینه‌های دولت قبلی را می‌کردند – تبدیل شده‌اند و راکور وارد بحران اقتصادی شده است.
دیده بان حقوق بشر اعدام و ناپدید شدن اجباری مقامات دولتی سابق را گزارش کرده است و تا امروز از مردم در ترس زندگی می کنند و یا مخفی مانده اند. با کابینه تازه تعیین شده کاملا مردانه و اختلافات در درون طالبان، آینده افغانستان نامشخص است.
پاتریشیا گوسمن، معاون آسیایی دیده بان حقوق بشر، گفت: وضعیتی که میترسیدیم، وضعیتی که در حال بدتر شدن است، بازتابی از عزم طالبان برای سرکوبان و انتقادات است. قتل انتقام جویانه، سرکوب حقوق زنان، خفه کردن رسانه ها، به نظر می رسد که طالبان مصمم تا کنترل خود را بر جامعه محکم کنند، حتی با اینکه وضعیت در ماه های آینده به طور فزاینده های بی ثبات می شود.
در نگاه اول، تغییرات در خیابان‌های کابل خیلی قابل مشاهده نیست. بخش‌هایی از شهر که توسط قله‌های کوهستانی با شکوه احاطه شده اند، هٺشوس. کباب های پیچیده شده در نان گرم تازه در کنار جاده فروخته می شود و پسرانی که بادکنک می فروشند در ترافیک شلوغ حرکت می کنند. شور و نشاط طالبان نس از پیروزی یروزی واهش در حالی که شهر در تابستان مملو از شورشیان بود، به نظر میرسد که اکثر آنها آنجا را ترک کرده اند. آن دسته از جنگگویان باقی مانده در ایست بازرسی هستند یا در دولت تازه تاسیس کار می کنند.
با این حال، با نگاهی دقیق تر، شهر خالییتر است، با توجه به تعداد گدایان به طور قابل توجهی افزایش یافته است. همیشه تعطیل شده اند. بیرون از سفارت ایران، صف‌های طولانی از مردم منتظر تعیین وقت ویزا هدست میگویند ناامید هستند. در یک زایشگاه در کابل، یک پسر تازه متولد شده رها شده است. لطیفه وردک، یکی از پزشکان گفت: خانواده او پولی برای مراقبت از ی۩ کونک د.کردددک د.کر.
ترومای ماههای گذشته را آئین می دهد، و بسیاری از افغانها هستند که دارای خصوصیات پنهان را انتخاب می کنند، اما به درد خود را تحمل می کنند. من هنگام مصاحبه با مردم متوجه شده ام. مکالمات بیشتر طول می کشد، زیرا نیاز به صحبت و درک وجود دارد. با مصرف بیشمار فنجان چای سبز، خیلی احساس تنهایی از فرار خانواده شان از ککور را توصیف می کنند. خاطرات رژیم غذایی یادآوری می‌شود که گذشته با آن مرتبط است.
لحظات خوبی هم هست در یک صبح برفی، ییم نعیمی، 63 ساله، از ولایت قندهار، گفت که شش ساعت سفر کرده است تا کابل سفید را ببیند. او در میان درختان یک پارکه بود و گفت: من عاشق برف هستم.
سازمان بین المللی روانشناسی مستقر در کابل (Ipso) گفته است که افغانستان یک دولت وسیب دیده است و تخمین میزند که 70 درصد افغانها به حمایت روانی نیاز روانی نیاز دارند.
[ad_2]
