شهرنشینی سریع منطقه در مرکز این تحول قرار دارد. بین سال‌های 1970 تا 2017، کشورهای در حال توسعه آسیا هم از نظر رشد جمعیت و هم از نظر نرخ رشد نسبت به سایر نقاط جهان عملکرد بهتری داشتند، به طوری که جمعیت شهری 3.4 درصد در سال رشد می‌کرد، در مقایسه با 2.6 درصد در بقیه کشورهای در حال توسعه و 1 درصد در کشورهای توسعه‌یافته. قرار است این سرعت در سال‌های آینده ادامه یابد و این منطقه تا سال 2050 بیش از 1 میلیارد شهروند جدید را اضافه کند.
امروزه شهرهای منطقه آسیا-اقیانوسیه در حال دستیابی به شهرت بین‌المللی هستند و اوکلند، اوزاکا، آدلاید، ولینگتون، توکیو، پرث، ملبورن و بریزبن هشت نفر از ده اجراکننده برتر در فهرست زیست‌پذیری جهانی 2021 واحد اطلاعات اکونومیست را تشکیل می‌دهند. اما در مناطق کم درآمد این قاره، شهروندان با سخت ترین شرایط زندگی در جهان مواجه هستند. در رتبه بندی 100 شهر در جهان که در معرض خطر عوامل محیطی مانند آلودگی، استرس شدید گرمایی، کاهش منابع آب، خطرات طبیعی و آسیب پذیری در برابر تغییرات آب و هوایی در سال 2021 قرار دارند، 99 شهر آسیا هستند.
ساکنان شهرها که اغلب بیشتر تحت تأثیر آسیب پذیری آب و هوا قرار می گیرند، از گروه های اجتماعی-اقتصادی پایین تر هستند که ممکن است در زمین های خطرناک و حاشیه ای در ساختمان های با کیفیت پایین زندگی کنند که در آن هیچ گونه اقدامات حفاظتی در برابر سیل و کنترل دما وجود ندارد. آنها همچنین ممکن است به امکاناتی مانند تهویه مطبوع دسترسی نداشته باشند و بافرهای مالی کمتری برای مقاومت در برابر شوک های درآمدی ناشی از بلایایی مانند سیل داشته باشند.
با رشد شهرها، اغلب نابرابرتر می شوند، زیرا افزایش فعالیت اقتصادی ارزش زمین و آلودگی را افزایش می دهد و شهروندان کم درآمدی را که کمتر قادر به نقل مکان به مناطق بهتر هستند، جریمه می کند. حتی سرمایه گذاری های قابل ستایش نیز می تواند مشکل را بدتر کند. به عنوان مثال، سیستم‌های حمل و نقل انبوه که زمان سفر به مناطق مرکزی شهری را کاهش می‌دهند، می‌توانند اجاره‌بها را در مسیرها افزایش دهند و ساکنان کم‌درآمد را مجبور به جابجایی کنند. خانه‌ها در آسیا برای بسیاری غیرقابل‌قبول شده است. تجزیه و تحلیل 211 شهر آسیایی نشان داد که قیمت مسکن برای خانوارهای با درآمد متوسط بسیار بالاست. از آنجایی که مسکن مقرون به صرفه غیرقابل دسترس است، بسیاری از ساکنان شهرها با مسکن ناکافی از دسترسی محدود به آب تمیز و سرویس بهداشتی راضی هستند.
با وجود گستردگی و تنوع چالش ها، این منطقه می تواند از گذشته و حال خود استفاده کند. Khoo Teng Chye، مدیر سابق مرکز شهرهای قابل سکونت در وزارت توسعه ملی (MND) در سنگاپور به یاد می آورد که سنگاپور به عنوان یکی از قابل زندگی ترین شهرهای جهان متمایز است، اما با شروعی دشوار آغاز شد.
«در اوایل دهه 1960 [Singapore was] به سرعت در حال رشد و پر ازدحام، با کمبود مسکن، زاغه های بسیاری و مردم در شرایط فقیرانه و فلاکت بار. رودخانه سنگاپور یک فاضلاب روباز بود و آب جیره بندی می شد. یادم می آید وقتی بچه بودم، تمام روز شیرها خشک می شد، اما در طوفان های موسمی سیل می آمد. هر مشکل شهری که می توانید تصور کنید، ما آنها را داشتیم! امروز جمعیت ما سه برابر شده است و با این حال شهر قابل زندگی تر، جذاب تر و انعطاف پذیرتر شده است.”
اکنون در منطقه آسیا و اقیانوسیه برای پایدارتر، انعطاف پذیرتر و فراگیرتر شدن پیشرفت هایی صورت گرفته است. شهرها شروع به تحقیق در پاسخ‌های نوآورانه به چالش‌های زیست‌محیطی در سراسر منطقه کرده‌اند، از جمله بهره‌گیری از انعطاف‌پذیری مبتنی بر طبیعت مانند “شهرهای اسفنجی” برای کاهش سیل و بهبود کیفیت هوا، ساخت‌وسازهای جدید با کربن صفر خالص و مقاوم‌سازی ساختمان‌های قدیمی‌تر برای افزایش بیشتر. سازگار با آب و هوا و توسعه راه حل های حمل و نقل پایدارتر.
استفاده از این فناوری همچنین به شهرها کمک می کند شکاف های ارائه خدمات را پر کنند و فعالانه از افراد ضعیف حمایت کنند، از جمله دیجیتالی کردن حقوق زمین و نقشه برداری جغرافیایی که به شهروندان در مناطق بدون سیستم آدرس رسمی کمک می کند، برنامه های راه اندازی که به چالش ایمنی شهری و راه حل های فناوری برای مراقبت های بهداشتی می پردازند. و حمایت از سالمندان
دانلود گزارش کامل.
