محققان دانشگاه گلداسمیت در لندن جنبه‌های کلیدی آغوش ایده‌آل، از جمله زمان‌بندی بهینه و الگوهای در آغوش گرفتن را کشف کرده‌اند.
به گزارش عصر ایران، محققان دریافتند که در آغوش گرفتن طولانی تر – بین 5 تا 10 ثانیه – نسبت به موارد کوتاه تر تأثیر مثبت بیشتری دارد.
آنها همچنین دریافتند که وضعیت بازوها – چه به صورت ضربدری یا پیچیده در اطراف گردن و کمر – تأثیر کمی بر احساس فرد دارد، اگرچه الگوی بازوی ضربدری رایج تر بود.
در حالی که این تحقیق نشان می دهد که باید از آغوش های بسیار کوتاه اجتناب شود، هنوز مشخص نیست که چقدر طولانی است و تحقیقات بیشتری لازم است.
به گفته محققان، این مطالعه ممکن است اولین موردی باشد که به عواملی که بر قضاوت و رفتار در آغوش گرفتن تأثیر می‌گذارند و اینکه آیا آنها می‌توانند بر خلق و خو تأثیر بگذارند، می‌پردازد.
در مرحله اول مطالعه، 48 شرکت کننده شرکت کردند که به دلیل محدودیت های موجود، همگی زن بودند. از این افراد خواسته شد که در دو الگوی مختلف، از جمله ضربدری و دور گردن تا کمر، در فواصل یک، پنج و ده ثانیه در آغوش بگیرند.
در الگوی اول یک دست از روی شانه و دست دیگر زیر بغل می رود و در الگوی دوم بازوها دور گردن یا قسمتی از شانه ها قرار می گیرند.
48 شرکت کننده زن در آزمون آغوش شرکت کردند
داوطلبان نیز برای جلوگیری از تداخل بازخورد بصری با آگاهی لامسه، چشم‌بند داشتند. سپس سه بار از شرکت کنندگان پرسیده شد که احساس می کنند شخص دیگری آنها را در آغوش می گیرد، بار اول بلافاصله بعد و بار دوم سه دقیقه و شش دقیقه بعد.
محققان دریافتند که آغوش یک ثانیه ای نسبت به آغوش پنج یا ده ثانیه ای کمتر راحت تلقی می شود، در حالی که آغوش های پنج تا ده ثانیه ای نتایج مثبت مشابهی داشتند.
در مقیاس یک تا 100، میانگین امتیاز در آغوش گرفتن در یک ثانیه کمتر از 50 بود. در مقابل، نمرات بیشتر از 60 برای آغوش پنج تا ده ثانیه ثبت شد و تفاوت معنی داری بین دو دوره طولانی تر مشاهده نشد.
وضعیت بازوها تأثیر کمی بر شرکت کنندگان داشت یا اصلاً باعث تعجب کارشناسان شد، زیرا آنها معتقد بودند که نشستن در آغوش گرفتن پاهای ضربدری مدلی آسان تر از بستن دست ها به دور گردن و کمر است.
در مرحله دوم مطالعه، محققان از 200 دانشجوی پردیس دانشگاه گلداسمیت خواستند تا یکدیگر را در آغوش بگیرند تا شرایط دنیای واقعی و محیط عمومی را بررسی کنند.
تیم تحقیقاتی داده هایی را در مورد جنسیت، قد و صمیمیت عاطفی هر زوج جمع آوری کردند و از آنها خواستند که تجربه خود را در مقیاس صفر تا 100 رتبه بندی کنند.
محققان بدون تشویق دانش‌آموزان به در آغوش گرفتن فرد مقابل با یک الگوی خاص، دریافتند که علیرغم تفاوت‌های اندازه جنسیتی، الگوی ضربدری با بازوهای متقاطع رایج‌تر است و از هر 100 نفر 66 نفر آن را در آغوش می‌گیرند.
محققان دریافتند که تفاوت در اندازه و میزان نزدیکی عاطفی تأثیر کمی بر الگوی در آغوش گرفتن دارد و حدس می زنند که الگوی در آغوش گرفتن با بازوهای دور گردن زمانی که تفاوت قابل توجهی در اندازه وجود دارد رایج تر است.
به طور کلی، نتایج نشان می‌دهد که ایمن‌ترین و احتمالا راحت‌ترین مدل‌ها مدل‌هایی هستند که پنج تا ده ثانیه طول می‌کشد تا آنها را با دست‌های روی هم در آغوش بگیرند.
این مطالعه در مجله Acta Psychologica منتشر شد.
