عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: اکنون باید بپرسد که آیا موضع ایران در برابر جنگ مخالف معرف استقلال ککور است یا خیر؟ پاسخ کوتاه من این است که خیر! این بداند که الزاماً باید ما حتماً میبایست را محکوم کنیم یا لزوما سکوت کنیم. این بحث دیگری است.
منظور از استقلال این است که آیا گگینه های دیگری پیش روی خود داشتیم که آنها را انتخاب کردند یا این موضع تنها گگین ما بود؟ ما پیشتر در حمله شوروی به افغانستان علیه روسها موضعگیری داشتیم و حتی سالها بعد نیز المپیک مسکو را در کنار غربیها تحریم کردند.
به راحتی میستیم آن مسابقات را تحریم نکنیم، ولی میان این دو گگینه، تحریم را انتخاب کردیم. گرچه در تقابل با آمریکا هم بودیم و هم جنگ شد و این موضعگیری برای ایران هزینه داشت، ولی بازتاب سیاسی آن را در داخل و اعتماد به مردم و حضورشان بعد از آن در جبهه ها را شاهد بودیم.
درباره موضع گیری نسبت به جنگ، به نظر می رسد که ایران به گونه ای رفتار کند که گویی هیچ گزینه دیگری برای خود باقی نگذاشته بود و این همان مشکلی است که وجود دارد. ما در حمله اول دوم آمریکا به عراق عملا و بیشترین سود را از این حمله هایم، ولی هیچگاه آنها را تایید نکردند. در حمله به افغانستان هم همین طور.
شاید بگویند، چون جلوی آمریکا بود و طبعا نمیبایست آن را مشروعه داد، ولی فراموش نکنیم این حمله دو دشمن در و غرب ایران را در آن مقطع به حکومتهایی نسبت به همسو و شرق دوست تبدیل کند، بگذریم از اشتباهات بعدی که امتیاز را. تبدیل به ضد امتیاز نمود، ولی در همه این موارد ایران تصمیم گیری استقلال خود را نشان داد.
ولی در ماجرای چنین نیست. ممکن است برای این دولت مخالفت کند، زیرا نه چندان زیاد برای ایران نیست، اما این گونه گفتگوهای تلفنی و موضعگیری رسانه رسمی، بازتاب می دهند استقلال سیاسی و رسانه های کشور. ایران حتی اگر بخواهد از این اقدام حمایت کند، باید نشان دهد که از میان گزینه های ممکن حمایت می شود را انتخاب کرده و می توان دیگری را انتخاب کرد.
چرا به چنین وضعیتی افتاده‌ایم؟ در تقابل با غرب نیز نباید روی روسیه یا حساب چینی کرد روسیه یا چین حساب کرد. ککورها دنبال خود هستند، اخلاق و حتی محدودیت های بین المللی در برابر آنها را به حاشیه رفت. این درسی است که جنگ می‌دهد، اگر بگیریم. استقلال منشا قدرت است. آن را باید در بهبود روابط داخلی جست‌وجو کرد.
